Ζεϊμπέκικο, στο ρυθμό των εννέα όγδοων.

Ε-να (δυο χειροκροτήματα)

Δυο ,Τρία, Τέσσερα (ένα χειροκρότημα  σε κάθε νούμερο)

Πέ-ντε(δυο χειροκροτήματα)

Έξι, επτά, οκτώ, εννιά (ένα  χειροκρότημα  σε κάθε νούμερο)

Έτσι μετριέται το Ζεϊμπέκικο, εννέα όγδοα, και αυτός που συνοδεύει το χορευτή, καλό είναι να το κάνει μέσα στο ρυθμό, χειροκροτώντας σύμφωνα με το εντός παρενθέσεως περιγραφέν.

Προσωπικά δεν ασπάστηκα ποτέ την άποψη ότι ο χορός είναι αποκλειστικά ανδρικός .Ίσως γιατί η οικογενειακή μου κουλτούρα είχε ενταγμένο το χορό σε κάθε  εκδήλωση και ουδέποτε απαγορεύθηκε σε θηλυκό να χορέψει. Αντιθέτως οι γυναίκες μετά το χορό δέχονταν συγχαρητήρια από πατέρα, σύζυγο και λοιπούς συγγενείς και οικείους.  

 Πρόκειται για χορό μοναχικό  αφού ο χορευτής, μόνος αυτοσχεδιάζει κινούμενος  κυκλικά,  άλλοτε περιμετρικά της πίστας, άλλοτε λιτά λυπημένα, βαριά και πονεμένα, επιδεικνύοντας αδυναμία να σηκώσει α πόδια από το έδαφος. Ταυτόχρονα, ο χορευτής επιζητεί συντροφιά και  συμπαράσταση. Οι δικοί του άνθρωποι σε κύκλο, διατηρώντας σεβαστή απόσταση χειροκροτούν στο ρυθμό, χαίρονται μαζί του, καμαρώνουν,επευφημούν, συμπαρίστανται.

Είναι χορός ψυχής  θέλει δύναμη στα πόδια, αντοχή στις στροφές για να μη ζαλιστεί ο χορευτής. Οι θαρραλέοι- οι μάγκες- δεν ζαλίζονται! Ενίοτε είναι χορός λιτός – και λίγες φιγούρες  αποδεικνύουν την ένταση και αρκούν για το αποτέλεσμα. Ο χορευτής πρέπει να διαθέτει στοιχεία θεατρικότητας, να μη φοβάται να εκτεθεί, να κριθεί από το κοινό, να δεχθεί το χειροκρότημα. Δε νομίζω να έχουν όλοι οι άνθρωποι τη δυνατότητα να χορέψουν καλά ζεϊμπέκικο. Βέβαια πάμπολλες φορές αντιμετωπίζουμε τη «χορευτική δεινότητα» κάποιων, που νομίζουν ότι μπορούν... ,αλλά θα το εκφράσω ευγενώς, δεν τους ταιριάζει ο χορός αυτός.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να απολαύσει κάποιος το χορό είναι ο σεβασμός. Τόσο για το χορευτή, όσο και για το κοινό. Προσωπικά θλίβομαι όταν παρακολουθώ σε πίστα να στριμώχνονται «χορευτές» για να χορέψουν όλοι μαζί. Έτσι χάνεται η μαγεία, νομίζω οτι ουδείς μπορεί να το απολαύσει.  Επίσης, ο χορευτής είναι εκείνος που εφόσον επιθυμεί να εντάξει στο χορό του κάποιον από το κοινό του, θα τον προσεγγίσει. Για το λόγο αυτό οι χειροκροτούντες οφείλουν να αφήνουν περιθώριο στην πίστα προκειμένου ο χορευτής να εκφρασθεί άνετα, με αυτοσυγκέντρωση ώστε  να  μην εμποδιστεί ο χορός του.

Η Ελληνική δισκογραφία έχει καταγράψει πλήθος αγαπημένων τραγουδιών στο ρυθμό των 9/8. Οι απόψεις πολλές για το «καλύτερο ζειμπέκικο». Νομίζω ότι είναι θέμα βιωμάτων για τον καθένα ξεχωριστά. Προσωπικά αγαπώ την εξαιρετική σύνθεση του αξέχαστου Μάνου Λοΐζου, το πασίγνωστο « Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας».  Νομίζω ότι εμπεριέχει με πληρότητα ο,τι θετικό χαρακτηρίζει τον Έλληνα, αποτελεί σημαντικής ποιότητας – εξαγώγιμο αν θέλετε- καλλιτεχνικό προϊόν, εκφράζει την ελληνική ψυχή δείχνει δύναμη, υπερηφάνεια, ανθεκτικότητα.  Σε νεανική ηλικία, είχα ακούσει αρκετές φορές την Ευδοκία αγνοώντας τον δημιουργό της. Είχα την αίσθηση ότι ο Λοίζος δημιουργεί τραγούδια όπως «Ο δρόμος», «Όλα σε θυμίζουν», «Το ακορντεόν», « Σ' ακολουθώ».  Το  « Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας» και το «Δεν θα ξαναγαπήσω»  μου προκάλεσαν μεγάλη και ευχάριστη έκπληξη καθώς συνειδητοποίησα το ευρος και την αξία του Λοΐζου. Ο Λοΐζος πάντρεψε με τεράστια επιτυχία το έντεχνο με το λαϊκό καταρρίπτοντας ταμπέλες και σύνορα που μέχρι σήμερα θέτουμε στη μουσική.

Το 2007 στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού  η Χάρις Αλεξίου  πρωτοστατεί σε αφιέρωμα για τα 25 χρόνια από το θάνατο του Μάνου Λοΐζου.   Υπό τη σκηνοθετική και σκηνική επιμέλεια του  Πάνου Παπαδόπουλου το κοινό παρακολουθεί με ενθουσιασμό  μια εξαιρετική παράσταση- αφιέρωμα στο Μάνο. Κορυφαία στιγμή της βραδιάς η παρουσίας του « Ζεϊμπέκικου της Ευδοκίας».

Λιτή-δωρική θα έλεγα,  χορογραφία  με ένταση στο βλέμμα, κινήσεις γοητευτικές, ερωτικές. Χορεύουν χέρια  και πόδια.  Ο χορευτής φαντάρος, παραπέμπει στην ταινία Ευδοκία " του Αλέξη Δαμιανού. Ωστόσο, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι ο φαντάρος πάντα αισθάνεται πόνο, του λείπει η ελευθερία του, η γυναίκα του, θέλει να σαγηνεύσει, έχει ένταση. Και εδώ γοητεύει με το βλέμμα, την κίνηση. Η γυναίκα ακολουθεί, χαίρεται, συμφωνεί. Η μουσική  υπερκαλύπτει τη χορογραφία γιατί έτσι πρέπει...

Ακούσαμε με τον μόλις 2,5 ετών γιο μου την Ευδοκία πάνω από 100 φορές μέσα στο Σαββατοκύριακο. Και ήταν ο μικρός που έλεγε να το ακούσουμε πάλι και πάλι. Και  κανείς δεν κουράστηκε ούτε να ακούει, ούτε να χορεύει. Και ήταν υπέροχο, ο μικρούλη  να σηκώνει τα χεράκια του ψηλά προς τον ουρανό,- όπως περιγράφεται  στις πηγές ο τρόπος χορού- και να κινείται στο ρυθμό.