Μουσική απόδραση σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου

Εβδομήντα συμμετοχές στην ελληνική δισκογραφία, αμέτρητα ταγούδια,εμπνευσμένες δημιουργίες με την πένα της Λινας Νικολακοπούλου. Ανατρέχοντας στο σύνολο της δισκογραφικής της δουλειάς από το  1981 έως τις μέρες μας, μεγάλη έκπληξη προκαλεί το μέγεθος των συνεργασιών και η αξία των τραγουδιών. Δεν ήταν μόνο η μοιραία συνάντηση με το Σταμάτη Κραουνάκη στα 19 της χρόνια και  η άμεση μελοποίηση των στοίχων της. Η Νικολακοπούλου συνεργάσθηκε  με τους  Νίκο Αντύπα, Γιάννη Σπανό, Γιώργο Χατζηνάσιο, Κώστα Καλδάρα, Θάvo Μικρoύτσικo, Ara Dinkjian, Sting, Νίκο Κυπουργό, Δημήτρη Παπαδημητρίου, Ευανθία Ρεμπούτσικα, Χρήστo Νικoλόπoυλo, Γιώργo Ζήκα, Μίκη Θεοδωράκη, Σταύρο Ξαρχάκο, Kiki Lesendric, Goran Bregovic, Δήμητρα Γαλάνη κ.α.

 Ακόμη, το 1998 έγραψε στίχους για τρία ανέκδοτα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, στο δίσκο της Δήμητρας Γαλάνη «Χορός με τη σκιά μου».

Έχουν τραγουδήσει τραγούδια της: Βίκυ Μoσχoλιoύ, Χάρις Αλεξίoυ, Ελευθερία Αρβαvιτάκη, Άλκηστις Πρωτoψάλτη, Δήμητρα Γαλάνη, Μαvώλης Μητσιάς, Γιώργος Μαρίνος, Ελένη Δήμου, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Γιάννης Πάριος, Τάvια Τσαvακλίδoυ, Κώστας Μακεδόvας, Μαvώλης Λιδάκης, Βασίλης Λέκκας, Γιώργος Νταλάρας, Μαρινέλλα, Ελένη Βιτάλη, Αρλέτα, Δημήτρης Μητροπάνος, Λίτσα Διαμάντη, Milva και άλλοι.

Δηλώσεις:

   Για το Σταμάτη Σπανουδάκη. « Ήμουν πάρα πολύ "ήσυχη" μαζί του. ο άνθρωπος αυτός καταλάβαινε τι έλεγα και αυτό με γέμιζε ευτυχία. Επιτέλους είχα βρει κάποιον με τον οποίo μπορούσα να συνεννοηθώ απλά.»

     Δεν είχα ανασφάλειες γιατί κανένας δεν έμπαινε σε τέτοιο κόπο ώστε να μου τις δημιουργήσει. Νομίζω απλά ότι αυτή την αρχοντική στάση την είχα από πάντα. Ο ορίζοντάς μου ήταν πάντα ανοιχτός, τα πράγματα τα έβλεπα από εμένα και μπροστά και αυτή η κλίμακα πρέπει να έχει τη ρίζα της στα παιδικά μου χρόνια. Τότε που ήθελα να τα βλέπω όλα ανοιχτά μπροστά μου.

 ...η διαδικασία για να αποδώσει καρπούς, για να αξιωθείς να πάρεις την υγρασία από τα μάτια του άλλου, να τον αγγίξεις, προϋποθέτει τη σταύρωσή σου. Όπως όταν έγραφα το “Μαμά γερνάω”. Καθόμουν εδώ στο καθιστικό και μέσα κοιμόταν ο Σταμάτης. Μόλις είχαμε γυρίσει μεθυσμένοι. Είχα γράψει το πρώτο κουπλέ και έψαχνα το δεύτερο. Έφερνα, λοιπόν, στο μυαλό μου όλες εκείνες τις στιγμές που με είχαν πονέσει. Όμως το ακριβό ραντάρ μέσα μου, σαν τη ζυγαριά των κοσμηματοπωλών, ήξερε και περίμενε το αληθινό διαμάντι του πόνου. Κι εγώ έψαχνα, έψαχνα, έψαχνα, μέχρι που αυτό που έβγαλα από το βάθος δεν το άντεξα. Και είπα «αυτό είναι, λοιπόν. Αυτό πρέπει να πω. Αυτό που δεν αντέχω». Αν νομίζει κανείς ότι μπορεί να αναδυθεί κάτι χωρίς έκρηξη ή χωρίς θάνατο κάποιου άλλου πράγματος, κάνει λάθος. Πρέπει κάτι να δώσεις χωρίς τσιγκουνιά, για να βγει στο φως... Κάτι πρέπει να κάψεις...

    Πάντα έμπαινα στη δίνη τoυ έρωτα, αλλά είχα και το νου μου. Πρέπει να έχει κανείς εμπιστοσύνη ότι αυτό είναι ένα κεφάλαιο σπουδαίο. Αλλά ΕΝΑ. Βλέπω την κούραση των ανθρώπων όταν διαδέχεται ο ένας έρωτας τον άλλο, χωρίς αυτοί οι έρωτες να είναι όλοι αληθινοί. Όταν βλέπεις το σενάριο να επαναλαμβάνεται πρέπει να αναρωτηθείς μήπως είσαι σε λάθος κινηματογραφική αίθουσα με λάθος συμπρωταγωνιστές σε λάθος διανομή. Και τότε να αναζητήσεις μέσα σου τι συμβαίνει. Δεν πρέπει να περιμένουμε τα πάντα από αυτήν την κατάσταση. Και όταν κάτι τελειώνει, πρέπει να έχουμε τn δύναμn ν' αγαπήσουμε αυτό που ζήσαμε μαζί, αυτό που καταλάβαμε για τους εαυτούς μας. Να πάμε κάπου αλλού χωρίς σκοτωμούς... Γιατί, ναι, σίγουρα πάμε κάπου. Ξεκινάμε ένα ταξίδι σαν να δίνουμε όρεξη στον εαυτό μας να παρακολουθήσει ξανά ένα άλλο σχολείο, να αισθανθούμε τnv ανάγκn να πληροφορnθούμε και άλλα πράγματα. Και να συναντnθούμε με τον αληθινό χρόνο. Με τη στιγμή εκείνη που ανακαλύπτουμε το κομμάτι το οποίο θα συμπλnρώσει το παζλ που μπορεί να φτιάχνω όλn την υπόλοιπη περίοδο ζωής.

Σκοπός δεν είναι η παράθεση βιογραφίας όμως!

Τα τραγούδια πολλα και τί να διαλέξει κανείς; Προσπαθήσαμε να βούμε ένα τραγούδια από κάθε δίσκο, καταφέαμε τα περισσότερα..μουσικές και λόγια αγαπημένα!