Μικρη πατρίδα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα
που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ' άφησε ν' ανθίζουν μες την πέτρα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ' αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Καίγομαι- Καίγομαι

Όταν γεννιέται ο άνθρωπος
ένας καημός γεννιέται
όταν φουντώνει ο πόλεμος
το αίμα δε μετριέται

Καίγομαι καίγομαι
ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι πνίγομαι
πέτα με σε θάλασσα βαθιά

Ορκίστηκα στα μάτια σου
που τα ‘χα σαν βαγγέλιο
τη μαχαιριά που μου ‘δωκες
να σου την κάμω γέλιο

Καίγομαι καίγομαι
ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι πνίγομαι
πέτα με σε θάλασσα βαθιά

Μα συ βαθιά στην κόλαση
την αλυσίδα σπάσε
κι αν με τραβήξεις δίπλα σου
ευλογημένος να ‘σαι

Καίγομαι καίγομαι
ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι πνίγομαι
πέτα με σε θάλασσα βαθιά

Ο Άμλετ της σελήνης

Ξεγέλασες τους ουρανούς με ξόρκια μαύρη φλόγα
Πως η ζωή χαρίζεται χωρίς ν' ανατραπεί
Κι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια
Τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή

Πενθούσες με τους έρωτες γυμνός και μεθυσμένος
Γιατί με τους αθάνατους είχες λογαριασμούς
Τις άριες μιας όπερας τραύλιζες νικημένος
Μιας επαρχίας μαθητής μπροστά σε δυο χρησμούς

Τι ζήλεψες τι τα ‘θελες τα ένδοξα Παρίσια
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές
Διεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσια
Και παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές

Και μια βραδιά που ντύθηκες ο Άμλετ της Σελήνης
Έσβησες μ' ένα φύσημα τα φώτα της σκηνής
Και μονολόγους άρχισες κι αινίγματα να λύνεις
Μιας τέχνης και μιας εποχής παλιάς και σκοτεινής

Αμάν αμήν- Τα τραγούδια

 Έτσι τ’ άκουσα!
Τα άγια ρεμπέτικα τραγούδια, της ζωής των βασανισμένων, από τον απάνθρωπο δυτικό μας πολιτισμό.
Όμως εσείς, οι χθεσινοί και σημερινοί «κουφοί» στους πόνους του ανθρώπου –όπως αυτούς που ζούμε τώρα, στην κατακρεουργημένη Ελλάδα– δεν ακούτε τίποτα από τους ήχους της καταστροφής;
Τώρα, η Δύση του άγριου πολιτισμού, που είχε να δώσει τόσα πολλά (μέσα από την αρχαιοελληνική της κληρονομία, τη δική της αναγέννηση και τον δικό της διαφωτισμό), μένει βουβή μπροστά στον συντελούμενο αντιανθρωπισμό της, που είναι γεμάτος μαύρη απόγνωση και ανελευθερία, χωρίς να φαίνεται πουθενά ο δρόμος της σωτηρίας.
–Έτσι άκουσα!
Πριν... χρόνια, τον ήχο του βαρύ του ΑΜΑΝ-ΑΜΗΝ γι’ αυτούς που κάπνιζαν τους πόνους της ψυχής τους;
Τώρα εσείς, στο συνεχές άκουσμα του ήχου της καταστροφής, δεν μπορείτε να ακούσετε, έστω στην ύστατη ώρα, τους ΑΜΗΝ, τον πόνο της ελληνικής ψυχής και της παγκόσμιας αγωνίας;
–Έτσι τ’ άκουσα τότε!
Και πίστευα πως θα τα ακούγατε κι εσείς… Τώρα που χάθηκαν τόσα πολλά, σας ξαναθυμίζω πώς τα είχα ακούσει.
–Έτσι τ’ άκουσα!
Τα ρεμπέτικα τραγούδια του πάθους, του έρωτα, του οράματος για ανθρώπινη και θεία δικαιοσύνη.
–Έτσι τ’ άκουσα!
Τα ρεμπέτικα τραγούδια της αιώνιας αμφισβήτησης ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας.
–Έτσι τ’ άκουσα!
Τα ρεμπέτικα τραγούδια της γέννησης και της αναγέννησης της ζωής και της ελπίδας.
–Έτσι τ’ άκουσα!
Τα ρεμπέτικα τραγούδια του οράματος για μια καλύτερη ζωή, τα ρεμπέτικα τραγούδια της διάψευσης των ονείρων, τα ρεμπέτικα τραγούδια της αιώνιας νοσταλγίας της ομορφιάς, τα ρεμπέτικα τραγούδια της ιερότητας του πόθου, τα ρεμπέτικα τραγούδια της περιφρόνησης του τρόμου, τα ρεμπέτικα τραγούδια της πρόκλησης της μοίρας και της ατάραχης αντιμαχίας με το θάνατο.
–Έτσι τ’ άκουσα!
Το ΑΜΑΝ του πάθους, των παθημάτων, των ερωτημάτων, των εκπλήξεων, του θαυμασμού, του οργασμού, του εξιλασμού αίματος, ψυχής και σώματος.
–Έτσι άκουσα τον ήχο της θλιμμένης αίσθησης γι’ αυτό που χάνεται στη νόηση, στην παρανόηση, στην απελπισία, όταν υψώνεται σαν έσχατη απειλή το ΑΜΗΝ της απόγνωσης αλλά και της προσευχής.
–Έτσι τ’ άκουσα!
Το ΑΜΑΝ-ΑΜΗΝ που εκπορεύεται από τα βάθη της ψυχής για να εκφράσει το ανάκουστο του ανθρώπινου πόνου και της ελπίδας.
Με συγκίνηση θυμούμαι όλους και όλες (τραγουδιστές και μουσικούς) της πρώτης «Λειτουργίας» του ΑΜΑΝ-ΑΜΗΝ.
Ευχαριστώ θερμά όλους και όλες που συμπράττουν σήμερα, σε τόσο σκοτεινούς καιρούς, στη δεύτερη «Λειτουργία» του ΑΜΑΝ-ΑΜΗΝ.
Πιστεύω ακράδαντα πως ο Λαός μας πρέπει να ξαναβρεί τον ιερό τόπο της ελληνικής και παγκόσμιας ψυχής του.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΞΑΡΧΑΚΟΣ
Εξάρχεια 22.12.2011

Αμάν

 1)Μάνα μου Ελλάς (Στ.Ξαρχάκου-Ν.Γκάτσου)

«Του χάρου» 2)Το βουνό (Λ.Νταράλα-Ευ.Πρέκα) 

3)Βγήκε ο χάρος να ψαρέψει (Γ.Παπαϊωάννου) 

4)Μες στης Πεντέλης τα βουνά (Στ.Παγιουμτζή-Χ.Βασιλειάδη) 

5)Πέντε Έλληνες στον Άδη (Γ.Παπαϊωάννου-Κ.Μάνεση) 

 Του τεκέ» 6)Όταν συμβεί στα πέριξ (Β.Τσιτσάνη)

7)Η λιτανεία του μάγκα (Β.Τσιτσάνη)

8)Όσοι γινούν πρωθυπουργοί (Μ.Βαμβακάρη)

9)Κάν’τονε Σταύρο κάν’τονε (Μ.Βαμβακάρη) 

«Της ανατολής»
10)Μες στον οντά ενός πασά (Σπ.Περιστέρη-Μ.Μάτσα) 

11)Γκιουλμπαχάρ (Β.Τσιτσάνη) 

12)Μπουρνοβαλιά (Στ.Ξαρχάκου-Ν.Γκάτσου) 

13)Καϊξής (Απ.Χατζηχρήστου-Γ.Φωτίδα) 

«Της αγάπης»
14)Το δίχτυ (Στ.Ξαρχάκου-Ν.Γκάτσου) 

15)Ζούσα μοναχός χωρίς αγάπη (Δ.Γκόγκου-Μπαγιαντέρα)

16)Καίγομαι, καίγομαι (Στ.Ξαρχάκου-Ν.Γκάτσου) 

«Της φυλακής»
17)Τα μάνταλα (Β.Τσιτσάνη) 

18)Της γερακίνας γιος (Β.Τσιτσάνη-Κ.Βίρβου) 

19)Σακαφλιάς (Ανωνύμου) 

«Της προδοσίας»
20)Το παιδί του δρόμου (Γ.Μητσάκη) 

21)Μακριά μου να φύγεις (Π.Γαβαλά-Τ.Κουλούρη-Κ.Βίρβου) 

22)Πάλι κι απόψε σκεφτικός (Απ.Καλδάρα-Γ.Κυριαζή) 

«Της ξενιτιάς»
23)Φεύγω με πίκρα στα ξένα (Στ.Καζαντζίδη-Ε.Παπαγιαννοπούλου) 

24)Το παράπονο του ξενιτεμένου (Σαν απόκληρος γυρίζω) (Β.Τσιτσάνη) 

25) Ιμιτλερίμ 

 

«…Αμήν»
26)Τα γερόντια (Στ.Ξαρχάκου-Ν.Γκάτσου) 

27Στου Θωμά (Στ.Ξαρχάκου-Κ.Φέρρη) 

 













28)Της αμύνης τα παιδιά (Παραδοσιακό)

 

Μπάμπης Στόκας - Υπνόσακος

Σβήνει τα χρώματα η νύχτα
στο κύμα τα φαρμάκια ρίχ' τα
κι άναψε μάτια μου όλα τα άστρα
με του τσιγάρου σου τη κάφτρα

Φέρε στα αυτί σου το κοχύλι
και πες μου όσα δε λεν τα χείλη
για τα παλιά μας συναξάρια
για τα καινούργια μας φεγγάρια

Πάμε ξανά στις ξαστεριές
ονείρων είμαστε σκιές
το σκοτάδι του ενός
δυο μαζί το κάνουν φως

Μ' έναν υπνόσακο στην πλάτη
και με το βήμα του ορειβάτη
πίσω στο μέλλον τον επιστρέφω
κι' αυταπάτες πια δεν τρέφω

Σε μια υπαίθρια καντίνα
στα όνειρα σου μπαίνω σφήνα
ρίξε το γέλιο σου βροχή μου
να ξεδιψάσεις την ψυχή μου

Πάμε ξανά στις ξαστεριές
ονείρων είμαστε σκιές
το σκοτάδι του ενός
δυο μαζί το κάνουν φως

Ελευθερία.. Άρωμα

Ο κόσμος που αλλάζει- Αλκίνοος Ιωαννίδης

Βυθός- Αλκίνοος Ιωαννίδης

Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω
"Το σ' αγαπώ δυο μόνο λέξεις..."
αγάπη μου,πως θα μ' αντέξεις,
που 'μαι παράξενο παιδί σκοτεινό.

Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δώ,
κι αν σε πεθύμησα δε ξέρεις.
"Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις..",
σου το 'χα πει ένα πρωί βροχερό.

Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου χω χαρίσει
σε ένα χάδι θα σου τα δώσω.
κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω,
μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό.

Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
κι εγώ πιο μόνος κι από μένα,
μες σε δωμάτια κλεισμένα,
το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ,
γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω.

Στα σοβαρά μη με παίρνεις ειν' το μυαλό μου θολό
είναι και ο κόσμος μου αστείος.
Κι όταν με βαρεθείς τελείως
ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες.

Και εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
και κάποιο στίχο που σου μοιάζει,
κοιτάζω έξω και χαράζει...
έγινε το αύριο πάλι χθες.
Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου χω χαρίσει
σε ένα χάδι θα σου τα δώσω.
κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω,
μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό.

Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
κι εγώ πιο μόνος κι από μένα,
μες σε δωμάτια κλεισμένα,
το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ,
γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω.

Μπάμπης Στόκας-Κάπου υπάρχει ένα νησί

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Στέργιος Γαργάλας
Πρώτη εκτέλεση: Μπάμπης Στόκας

Δεν είν' αλήθεια μες στη Γη
πως δεν υπάρχει ένα νησί να πάμε οι δυο μας
κάπου θα βρίσκεται για μας
ένα νησί και μια γωνιά για τ' όνειρό μας
κάπου υπάρχει το νησί που θα το ζήσουμε μαζί
κάπου υπάρχει
ίσως να το 'χουν μυστικό
κι ίσως γι' αυτό και δεν μπορώ να βρω στο χάρτη

κάπου υπάρχει ένα νησί
μόνο για μας στην οικουμένη
που 'χει την άμμο του χρυσή
τη θάλασσά του αγιασμένη
κάπου υπάρχει ένα νησί
χωρίς κακούς, μην αμφιβάλλεις
δεν λέω λόγια της στιγμής
κι αυτά που λεν' της παραζάλης

δεν χάθηκαν όλα για μας
κι αφού μ' ελπίδες πολεμάς κάτι θα δείξει
όλα είναι θέμα τακτικής
να δεις της μοίρας το χαρτί που θα σ' αγγίξει
κάπου υπάρχει ένα νησί
που στο χρωστώ κάποια στιγμή σαν παιχνιδάκι
να παίξεις σαν μικρό παιδί
και να ξεχάσεις πως στη Γη υπάρχουν δράκοι

Άγιος ο Έρωτας

Ξεροί καημοί και νερό θαλασσινό
το σώμα σου κόλλησε στο σώμα μου
με τον πανσέληνο πόνο του χειμώνα.
Ακούς νερά που χύνονται στα μέσα των ποδιών σου;

Ανάμεσα στα όνειρα σπαράζει η ζωή μας,
ανάμεσα στα όστρακα παφλάζει η καρδιά μας.

Άγιος ο Έρωτας, άγιος καημός
δικός μου και ο Αύγουστος
με τις μεγάλες μνήμες.
λέω μάτια μου κι αστράφτει κεραυνός
θέλω θάλασσα κι ανοίγει ουρανός.

Πάνω από την θάλασσα, στη μεριά του ανέμου
στα μαύρα ντύνεσαι κι ανοίγεις το σκοτάδι
σηκώνεις τα άστρα σε χορό
και το κορμί μου σ' άγριο ποτάμι.

Άγιος ο Έρωτας, άγιος καημός
δικός μου και ο Αύγουστος
με τις μεγάλες μνήμες.
λέω μάτια μου κι αστράφτει κεραυνός
θέλω θάλασσα κι ανοίγει ουρανός.

Music: Giorgos Andreou
Lyrics: Dionysis Karatzas

Giorgos Andreou - Deka Ogdoa [Instrumental]

Γράμμα στον κύριο Γκάτσο

Στίχοι: Γιώργος Ανδρέου
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου


Το σπασμένο βιολί του Dylan ακόμα ουρλιάζει
Στα νωπά σπαρμένα χωράφια η μέρα χαράζει
Φαντάροι χορεύουν τις νύχτες σε άδειες ταβέρνες
Δελφίνια στο πέλαγο μόνα, νεράκι στις στέρνες
Νησιά ταξιδεύουν στον ήλιο,κανείς δε μιλάει
Την άνοιξη όλοι προσμένουν
Κι αυτή προσπερνάει

Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ
Όπως τα άφησες εσύ κι όπως τα ξέρεις
Από της λύπης τον καιρό
Κι όταν γυρίσεις και σε δω
Μέσα στη στάμνα τη χρυσή νερό να φέρεις
Της λησμονιάς πικρό νερό

Το πιστό σκυλί της Ιθάκης στα πόδια σου κλαίει
Και η καλή, παλιά Περσεφόνη τραγούδια σου λέει
Η φωτιά πληγή που σε καίει ,δε λέει να γιάνει
Το πικρό το όνειρο φταίει του αδελφού Μακρυγιάννη
Πόσο ακόμα ραγιάδες η Κρήτη κι η Μάνη
Σκοτεινές μαυροφόρες, μανάδες στου Οδυσσέα το χάνι

Στο αρχέτυπο του Καραγκιόζη

Στίχοι:Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Ερμηνεία: Ελένη Τσαλιγοπούλου

Δεν ήμουνα πλασμένος για πολλά
να ζήσω σε βασιλικό σεράι
εμένα η ζωή με κυνηγάει
να βλέπω μόνο τ'άστρα στα ψηλά
και να μιλώ με σκοτεινή φωνή
κρυμμένος απ' το βρώμικο πανί.

Πολύχρωμα ντυμένος και γλασέ
με σύρματα, με σπάγκους, με χαρτόνια
με δίδαξε ο λαός μου και τα χρόνια
να πίνω τον καφέ μου βερεσέ.

Η μοίρα το χε γράψει σε χαρτί
τον πόνο των ανθρώπων να δοξάζω
να κάνω τούμπες και να διασκεδάζω
τη φτώχια που μας πάει ασορτί.

Γεννήθηκα σε μέρες σκοτεινές
γενιές με φουστανέλες και μαρτύρων
για να υποφέρω κέρδισα τον κλήρο
και να μια ο ίδιος σκέτος καφενές
κι αυτή η λάμπα πετρελαίου που κοιτώ
μου λέει συνεχώς να ακροβατώ.