Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Οδυσσέας Ελύτης

Mε αφορμή την ολοκλήρωση του εορτασμού των 100 χρόνων από τη γέννηση του Οδυσσέα Ελύτη το 2011 στην Ελλάδα, το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων παρουσίασε ένα ανέκδοτο κείμενο του ποιητή, από ομιλία του στους Έλληνες μετανάστες στη Στοκχόλμη. Η ομιλία του ποιητή έγινε τον Νοέμβριο του 1979, μετά την τελετή απονομής του βραβείου Νόμπελ της Σουηδικής Ακαδημίας για το έργο του.

Η ομιλία μεταφέρεται αυτούσια με την επισήμανση του Ελύτη «ότι η γλώσσα είναι ένας φορέας ήθους που, αν δεν τον υπακούσεις, θα τιμωρηθείς».

Η ομιλία

«Αγαπητοί φίλοι, περίμενα πρώτα να τελειώσουν οι επίσημες γιορτές που προβλέπει η "Έβδομάδα Νόμπελ" και ύστερα να 'ρθω σ' επαφή μαζί σας. Το έκανα γιατί ήθελα να νιώθω ξένιαστος και ξεκούραστος.

Ξεκούραστος βέβαια δεν είμαι. Χρειάστηκε να βάλω τα δυνατά μου για να τα βγάλω πέρα με τις απαιτήσεις της δημοσιότητας, τις συνεντεύξεις και τις τηλεοράσεις. Αλλά ένιωθα κάθε στιγμή ότι δεν εκπροσωπούσα το ταπεινό μου άτομο αλλά ολόκληρη τη χώρα μου. Κι έπρεπε να την βγάλω ασπροπρόσωπη. Δεν ξέρω αν το κατάφερα. Δεν είμαι καμωμένος για τέτοια. Για τιμές και για δόξες.

Τη ζωή μου την πέρασα κλεισμένος μέσα σε 50 τετραγωνικά (μέτρα), παλεύοντας με τη γλώσσα. Επειδή αυτό είναι στο βάθος ή ποίηση: μια πάλη συνεχής με τη γλώσσα. Τη γλώσσα την ελληνική που είναι η πιο παλιά και η πιο πλούσια γλώσσα του κόσμου.

Ό,τι και να πει ένας ποιητής, μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο, δεν φέρνει αποτέλεσμα, θέλω να πω δεν γίνεται ποίηση αν δεν περάσει από την κρησάρα της γλώσσας, αν δεν φτάσει στην όσο γίνεται πιο τέλεια έκφραση. Ακόμα και οι πιο μεγάλες ιδέες, οι πιο ευγενικές, οι πιο επαναστατικές, παραμένουν σκέτα άρθρα εάν δεν καταφέρει ο τεχνίτης να ταιριάσει σωστά τα λόγια του.

Μόνον τότε μπορεί ένας στίχος να φτάσει στα χείλια των πολλών, να γίνει κτήμα τους. Μόνον τότε μπορεί να 'ρθει και ο συνθέτης να βάλει μουσική, να γίνουν οι στίχοι τραγούδι. Και για ένα τραγούδι ζούμε, στο βάθος, όλοι μας. Το τραγούδι που λέει τους καϋμούς και τους πόθους του καθενός μας. Τόσο είναι αλήθεια ότι το μεγαλείο και η ταπεινοσύνη πάνε μαζί, ταιριάζουν.

Ταπεινά εργάστηκα σ΄όλη μου τη ζωή. Και η μόνη ανταμοιβή που γνώρισα πριν από τη σημερινή, ήταν ν' ακούσω τους συμπατριώτες μου να με τραγουδούν. Να τραγουδούν το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ που μου χρειάστηκε τεσσάρων χρόνων μοναξιά και αδιάπτωτη προσπάθεια, για να το τελειώσω. Δεν το λέω για να περηφανευτώ. Δεν έρχομαι σήμερα για να σας κάνω τον σπουδαίο. Κανείς δεν είναι σπουδαίος από εμάς. Από εμάς, άλλος κάνει τη δουλειά του σωστά κι άλλος δεν την κάνει. Αυτό είναι όλο. Όμως θέλω να μάθετε, όπως το έμαθα κι εγώ στα 68 μου χρόνια: μόνον αν κάνεις σωστά τη δουλειά σου, ο κόπος δεν θα πάει χαμένος.

Ξέρω, μαντεύω, ότι πολλοί από εσάς περίμεναν άλλα πράγματα από εμένα. Τους ζητώ συγγνώμην που δεν θα τους ικανοποιήσω. Αν είχα το ταλέντο του ομιλητή, του δάσκαλου, του ηγέτη, θα είχα ίσως αφιερωθεί στην πολιτική. Τώρα δεν είμαι παρά ένας γραφιάς που πιστεύει σε ορισμένα πράγματα. Κι αυτά τα πράγματα θέλει να τα γνωρίσει και στους άλλους, να τα βγάλει από μέσα του, να τα κάνει έργο.

Εμένα μου έλαχε ν' αγαπήσω τον τόπο μου όπως τον αγαπάτε κι εσείς. Να τι είναι που μας ενώνει απόψε όλους εδώ πέρα. Η αγάπη μας για την Ελλάδα. Βέβαια, υπάρχουν πολλοί τρόποι ν' αγαπά ένας λαός τη χώρα του. Αλλά για τον ποιητή, πιστεύω, υπάρχει μόνον ένας: ν' ανήκει σ' ολόκληρο το λαό του. Πάνω από τις διαιρέσεις και τις διχόνοιες, ο ποιητής να στέκει και ν' αγαπά όλον τον λαό του, ν' ανήκει, το ξαναλέω, σ' όλο τον λαό του. Δεν γίνεται αλλιώς. Η πατρίδα είναι μία. Ο καθένας στον τομέα του ας έρθει και ας κάνει κάτι, όπως αυτός το νομίζει καλύτερα.

Όμως ο πνευματικός άνθρωπος βλέπει το σύνολο. Θέλω να πιστεύω πως ίσως κι ο ξενητεμένος, το ίδιο. Για εμάς η Ελλάδα είναι αυτές οι στεριές οι καμένες στον ήλιο κι αυτά τα γαλάζια πέλαγα με τους αφρούς των κυμάτων. Είναι οι μελαχρινές ή καστανόξανθες κοπέλλες, είναι τ' άσπρα σπιτάκια τ' ασβεστωμένα και τα ταβερνάκια και τα τραγούδια τις νύχτες με το φεγγάρι πλάι στην ακροθαλασσιά ή κάτω από κάποιο πλατάνι.

Είναι οι πατεράδες μας κι οι παππούδες μας με το τουφέκι στο χέρι, αυτοί που λευτερώσανε την πατρίδα μας και πιο πίσω, πιο παλιά, όλοι μας οι πρόγονοι που κι αυτοί ένα μονάχα είχανε στο νου τους -όπως κι εμείς σήμερα: τον αγώνα για τη λευτεριά.

Είπε ένας Γάλλος ποιητής, ο Ρεμπώ, πως η πράξη για τον ποιητή είναι ο λόγος του. Κι είχε δίκηο. Αυτό έκανε ο Σολωμός, που για να γράψει το αθάνατο ποίημα του "'Ελεύθεροι Πολιορκημένοι", έσωσε και παράδωσε στη φυλετική μας μνήμη το Μεσολόγγι και τους αγώνες του. Αυτό έκαναν ο Παλαμάς, ο Σικελιανός, ο Σεφέρης. Στα φτωχά μου μέτρα το ίδιο πάσχισα να κάνω κι εγώ. Πάσχισα να κλείσω μέσα στην ψυχή μου, την ψυχή όλου του ελληνικού λαού. Να δω πόσο μοιάζανε όλοι οι αγώνες του, από την αρχαία εποχή ίσαμε σήμερα, για το δίκηo και για τη λευτεριά.

Κι αυτό θα κάνω όσα χρόνια μου δώσει ο Θεός να ζήσω. Αυτή είναι η πράξη μου. Και το γεγονός ότι έφτασαν να την αναγνωρίσουν οι ξένοι, είναι μια νίκη. Όχι δική μου νίκη. Δική σας. Γι' αυτό σας ευχαριστώ.

Κι αν μου το συγχωρείτε να σας δώσω μια γνώμη - ακούστε την: όσο καλά κι αν ζείτε σ' αυτή τη φιλόξενη, την ευγενική χώρα, όσο κι αν νιώθετε καλά και στεριώνετε, και κάνετε οικογένεια - μην ξεχνάτε την πατρίδα μας, και προ παντός, τη γλώσσα μας. Πρέπει να 'σαστε περήφανοι, να 'μαστε όλοι περήφανοι, εμείς και τα παιδιά μας για τη γλώσσα μας.

Είμαστε οι μόνοι σ' ολόκληρη την Ευρώπη που έχουμε το προνόμιο να λέμε τον ουρανό "ουρανό" και τη θάλασσα "θάλασσα" όπως την έλεγαν ο Όμηρος και ο Πλάτωνας πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Δεν είναι λίγο αυτό. Η γλώσσα δεν είναι μόνον ένα μέσον επικοινωνίας. Κουβαλάει την ψυχή του λαού μας κι όλη του την ιστορία και όλη του την ευγένεια. Χαίρομαι κι αυτή τη στιγμή που σας μιλάω σ' αυτή τη γλώσσα και σας χαιρετώ, σας αποχαιρετώ μάλλον, αφού η στιγμή έφτασε να φύγω.

Όμως ένα κομμάτι της ψυχής μου σας το αφήνω μαζί μ' ένα μεγάλο ευχαριστώ που με ακούσατε. Μακάρι να μπορούσε να σας μείνει, να το κρατήσετε, σαν ένα μικρό φυλαχτό από την πατρίδα».


 

Θυμάμαι όσα είχες πει - Κίτρινα Ποδήλατα (Live)


Δεν είναι έτσι η αγάπη -DeFacto

Στίχοι: Πέτρος Παρασκευάς
Μουσική: Πέτρος Παρασκευάς
Πρώτη εκτέλεση: De Facto


Ποιο να'ναι αυτό το μυστικό
που σε κρατάει μακριά από 'δω
κι ακόμα δεν μπορώ να βρω

Μετράω ώρες και στιγμές

για όσα έσβησες στο χτες
γι' αυτά που κρύβεις και δε λες

Χάνομαι μέσα μου κι εγώ

μα έχω κάτι να σου πω

Δεν είναι έτσι η αγάπη

να μπλέκει με το δάκρυ
να σε πονάει τόσο βαθιά

Δεν είναι έτσι η αγάπη

λάθος σου τα 'χουν μάθει
και μου ματώνεις την καρδιά

Τα μάτια σου σαν τη φωτιά

καίνε τον δρόμο μου ξανά

Πάλεψα μέσα μου καιρό

πέρασα γη και ουρανό
για να μπορώ να σ' αγαπώ

Έδωσα σώμα και ψυχή

για να κερδίσω μια στιγμή
μα την αρνήθηκες κι αυτή

Χάθηκαμε με τον καιρό

μα είχα τόσα να σου πω

Δεν είναι έτσι η αγάπη

να μπλέκει με το δάκρυ
να σε πονάει τόσο βαθιά

Δεν είναι έτσι η αγάπη

λάθος σου τα 'χουν μάθει
και μου ματώνεις την καρδιά

Τα μάτια σου σαν τη φωτιά

καίνε το δρόμο μου ξανά

Χαθήκαμε με τον καιρό

μα είχα κι άλλα να σου πω

Δεν είναι έτσι η αγάπη

να μπλέκει με το δάκρυ
να σε πονάει τόσο βαθιά

Δεν είναι έτσι η αγάπη

λάθος σου τα 'χουν μάθει
και μου ματώνεις την καρδιά

Τα μάτια σου σαν τη φωτιά

καίνε το δρόμο μου ξανά

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Όνειρο ήτανε- Αλκίνοος Ιωαννίδης

Ο ουρανός ανάβει τα φώτα
τίποτα πια δεν θα 'ναι όπως πρώτα
Ξημέρωσε πάλι

Ξυπνάω στο φως τα μάτια ανοίγω για λίγο νεκρός χαμένος για λίγο
Ξημέρωσε πάλι

Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο
Μην ξημερώνεις ουρανέ

Άδεια η ψυχή μου το δωμάτιο άδειο κι από τo όνειρό μου ακούω καθάριο
Το λυγμό σου να λέει όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε

Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει
και τ' όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει
Θα 'μαι κοντά σου

Μόνο εκεί σε βλέπω καλή μου
εκεί ζυγώνεις κι ακουμπάς τη ψυχή μου
Με τα φτερά σου

Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις
Μην ξημερώνεις ουρανέ

Άδεια η ψυχή μου...

Όπου πας θα κοιτάζω- Γιάννης Κότσιρας

Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
Μουσική: Γιάννης Κωνσταντινίδης
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κότσιρας


Όπως φεύγεις άνοιξέ μου στο τσεπάκι σου να μπω
δε θα σε καθυστερήσω, δε θα σε στεναχωρώ
Μόνο όπου θα πηγαίνεις να 'ρχομαι δειλά κι εγώ,
να πατώ τα βήματά σου κι ό,τι ζεις εσύ να ζω

Όπου πας θα σε κοιτάζω,
όπου φτάνεις θα 'μαι εκεί
Δε μπορώ να ζω τον κόσμο
αν δε ζεις κι εσύ μαζί

Είναι άγριος ο κόσμος μη μ' αφήσεις να χαθώ
που δεν έμαθα ποτέ μου πώς να κάνω το σκληρό
Μια σκιά σου φώτισέ μου, στο κορμί σου μια ρωγμή
να τη ζω, να τη φιλάω μέχρι που να γιατρευτεί

Όπου πας θα σε κοιτάζω,
όπου φτάνεις θα 'μαι εκεί
Δε μπορώ να ζω τον κόσμο
αν δε ζεις κι εσύ μαζί

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Στην αγορά του Αλ Χαλίλι - Αλκίνοος Ιωαννίδης



Ο άνεμος θα καίει στη γη του Νείλου
μια αρχαία μυρωδιά θα μας μεθά
στον τροπικό όπως θα 'σαι του Καρκίνου
μέσα σου θα γεννιέται μια θεά

Μ' άγιο καπνό θα υφάνεις το χρησμό σου
για να μου δώσεις όταν θα ζητώ
να μπω ιεροφάντης στο ναό σου
να σ' ερμηνεύσω και να ερμηνευτώ

Στην αγορά του Αλ Χαλίλι
θα πουλάν τα δυο σου χείλη
δυο περιουσίες και άλλη μια
τέσσερις εγώ θα δώσω
θα πληρώσω όσο όσο
να μου κάνουν μια μελανιά

Θα σου αγοράσω στο Καρνάκ μπακίρια
με καλλιτέχνες θα τα πούμε ιθαγενείς
τις νύχτες θα σου κάνω τα χατίρια
όσα ποτέ σου δε σου έκανε κανείς

Θα 'μαι η πηγή στην όαση της Σίβας
θα είσαι ο διαμαντένιος ουρανός
Θα γίνεις η βασίλισσα της Θήβας
κι εγώ ένας μαγεμένος Φαραώ

Στην αγορά του Αλ Χαλίλι
θα πουλάν τα δυο σου χείλη
δυο περιουσίες και άλλη μια
τέσσερις εγώ θα δώσω
θα πληρώσω όσο όσο
να μου κάνουν μια μελανιά
 Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης
Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης

Άλλες ερμηνείες:
Ελένη Τσαλιγοπούλου

Αρετούσα



Σ' έχω ψάξει στη γη των αγγέλων
εκεί που τ' όνειρο ζει
απ' το ποτέ ως το μέλλον
στην αιώνια στιγμή

Στο κρυφό σταυροδρόμι του κόσμου
εκεί που τ' όνειρο ζει
ένα φιλί έλα δως μου
ένα μόνο φιλί

Αχ ζούμε οι άνθρωποι μες στο πουθενά
μα όταν βρισκόμαστε βγάζουμε φτερά
και γεννιόμαστε ξανά

Αχ μέσα στ' όνειρο σ' είδα μια φορά
Αρετούσα με τα κόκκινα μαλλιά
στο μπαλκόνι σου θ' ανέβω κρυφά

Στης σελήνης το αρχαίο πηγάδι
εκεί που τ' όνειρο ζει
μου 'χες χαρίσει ένα χάδι
μου 'χες δώσει μια ευχή

Θα σε ψάχνω στο τέλος του χρόνου
και στην αρχή τ' ουρανού
μ' ένα τραγούδι του δρόμου
Θα σε ψάχνω παντού

Αχ ζούμε οι άνθρωποι μες στο πουθενά
μα όταν βρισκόμαστε βγάζουμε φτερά
και γεννιόμαστε ξανά

Αχ μέσα στ' όνειρο σ' είδα μια φορά
Αρετούσα με τα κόκκινα μαλλιά
στο μπαλκόνι σου θ' ανέβω κρυφά

 Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μουσική: Γιάννης Σπάθας
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Λιδάκης

Άλλες ερμηνείες:
Αλκίνοος Ιωαννίδης

Ελένη Τσαλιγοπούλου Αλκίνοος Ιωαννίδης - Προσκυνητής


Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

ΛΕΗΛΑΤΗΣΕ ΜΕ (Γ.ΠΑΡΙΟΣ - Χ. ΑΛΕΞΙΟΥ)


Ζήλια μου- Χ.Αλεξίου


Δίδυμα φεγγαρια-Αλέκα Κανελλίδου, Δημήτρης Μητροπάνος



Έτσι για να πω πως σε κέρδισα
θα 'θελα μια φορά να σε πληγώσω
εσύ να μου ζητάς όσα σου στέρησα
και εγώ να μην μπορώ να σου τα δώσω

Ωραία που τα λες μα έλα που σε ξέρω
τα λόγια σου σαν μάγισσα τα ξόρκισα
και άσε τις απειλές πως δήθεν θα υποφέρω
και να σκεφτείς ότι σαν σήμερα σε γνώρισα

Πώς να γλυτώσει μάτια μου ο ένας απ' τον άλλο
πώς θες να αλλάξουμε ουρανό
τώρα που μοιάζουμε με δίδυμα φεγγάρια
που ξενυχτάνε με τον ίδιο στεναγμό
Πώς να γλυτώσει μάτια μου ο ένας απ' τον άλλο
πώς θες να αλλάξουμε ουρανό
τώρα που μοιάζουμε με δίδυμα φεγγάρια
που ξενυχτάνε με τον ίδιο στεναγμό

Έτσι για να πω πως σε κέρδισα
θα 'θελα μια φορά να σε πληγώσω
εσύ να τρέχεις πίσω μου σαν μέλισσα
και εγώ να κάνω τον αδιάφορο καμπόσο

Ωραία που τα λες μα έλα που σε ξέρω
με ένα φιλί μου θα σ' αλλάξω την τροχιά
κι όταν θα σκέφτεσαι το πως θα υποφέρω
καινούριο πόθο θα σ' ανάβω στην καρδιά

Πώς να γλυτώσει μάτια μου ο ένας απ' τον άλλο
πώς θες να αλλάξουμε ουρανό
τώρα που μοιάζουμε με δίδυμα φεγγάρια
που ξενυχτάνε με τον ίδιο στεναγμό
Πώς να γλυτώσει μάτια μου ο ένας απ' τον άλλο
πώς θες να αλλάξουμε ουρανό
τώρα που μοιάζουμε με δίδυμα φεγγάρια
που ξενυχτάνε με τον ίδιο στεναγμό

 Στίχοι: Κώστας Φασουλάς
Μουσική: Μάριος Τόκας
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος & Αλέκα Κανελλίδου ( Ντουέτο )

Δημήτρης Μητροπάνος - Όταν σε κοιτώ


Στίχοι: Κώστας Μπαλαχούτης
Μουσική: Χρήστος Παπαδόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος


Σαν κορμί που έζησε χωρίς ν' αγαπηθεί
σαν σκιά που ξέχασε και να μ' ακολουθεί
έτσι νοιώθω εγώ,
σαν παιδί που έχασε της μάνας τη στοργή
σαν φιλί που έχει από χρόνια μαραθεί
έτσι νοιώθω εγώ.

Όταν σε κοιτώ, βλέπω φλόγα και καημό
νοιώθω τη βροχή στα μάτια να χτυπά,
όταν σε κοιτώ, θέλω τόσα να σου πω
όμως η φωνή μου χάνεται μακριά.

Σαν κερί που σβήνει μες στης νύχτας την οργή
σαν σκουριά που έχει απ' τον χρόνο αφεθεί
έτσι νοιώθω εγώ,
σαν κλαρί που σπάει απ' το χιόνι το βαρύ
σαν γιορτή που σβήνει πριν χαράξει η αυγή
έτσι νοιώθω εγώ.

Όταν σε κοιτώ, βλέπω φλόγα και καημό
νοιώθω τη βροχή στα μάτια να χτυπά,
όταν σε κοιτώ, θέλω τόσα να σου πω
όμως η φωνή μου χάνεται μακριά

Δημήτρης Μητροπάνος- Σ' αγαπώ σαν αμαρτία


Πυξ Λαξ- Δισκογραφία

Με στέλνεις- Τι άλλο να πω πιο απλά (1990)
 Πούλα με -  Ζόρικοι Καιροί (1991)

Γιατί-Ο Ήλιος του Χειμώνα με Μελαγχολεί (1993)
Ανόητες αγάπες, Μια ζωή στο ρίσκο-Για τους Πρίγκηπες της Δυτικής Όχθης (1994)

Ένας κόμπος η χαρά μου- Νυχτερινός Περίπατος στην Ιερά Οδό (CD Single Με τον Γιώργο Νταλάρα - 1996)
 Ο Μπαμπούλας Τραγουδά Μόνος τις Νύχτες (1996)
Τί είναι αυτό που μας ενώνει- Ζωντανή Ηχογράφηση απο την Ιερά Οδό (Μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα - 1997)

Moναξιά μου όλα- Ο Έρωτας Κοιμήθηκε Νωρίς (CD Single Μαζί με τον Μάκη Χριστοδουλόπουλο - 1997
Ο έρωτας κοιμήθηκε νωρίς- Στίλβη (1998)
Τώρα (AVA) -Υπάρχουν Χρυσόψαρα Εδω; (1999)

Τα Δοκάρια στο Γρασίδι Περιμένουν τα Παιδιά (2001)  -Τα Δοκάρια στο Γρασίδι Περιμένουν τα Παιδιά (2001)
Νότος- Απο Εδω κι απο κεί (2002)
 (I Can't Get No) Satisfaction -Χαρούμενοι στην Πόλη των Τρελών (2003)

 Τέλος (Live στον Λυκαβηττό (2004)

Είμαι ένα γέλιο κρεμασμένο στο μπαλκόνι σου- Πύξ Λαξ



Σταμάτα να με ταξιδεύεις,
η ψυχή μου είναι κλειστή
τι κι αν πέθανε η αγάπη
κι αν δεν έμεινε πιστή
Σταμάτα να με ταξιδεύεις,
τα όνειρά σου είναι βαριά
έχει αλλάξει το κορμί μου
και δε σε γνωρίζει πια

Να-χα-χα-α, να-χα-χα-χα, να-χα-χα-α, να-χα-χα-χα

Είμαι ένα γέλιο κρεμασμένο στο μπαλκόνι σου
όσο κρύβομαι ο χρόνος με στεγνώνει
Είμαι ένα γέλιο κρεμασμένο στο μπαλκόνι σου
πέφτει επάνω μου η βροχή και με παγώνει

Να-χα-χα-α, να-χα-χα-χα, να-χα-χα-α, να-χα-χα-χα

Σταμάτα να με ταξιδεύεις,
η ψυχή μου είναι κλειστή
σε βιτρίνα θα πεθαίνεις
για να μοιάζει ότι ζεις
Σταμάτα να με ταξιδεύεις,
τα όνειρά σου είναι βαριά
έχει αλλάξει το κορμί μου
και δε σε γνωρίζει πια

Είμαι ένα γέλιο κρεμασμένο στο μπαλκόνι σου
όσο κρύβομαι ο χρόνος με στεγνώνει
Είμαι ένα γέλιο κρεμασμένο στο μπαλκόνι σου
πέφτει επάνω μου η βροχή και με παγώνει


Στίχοι: Φίλιππος Πλιάτσικας & Σοφία Ζήση
Μουσική: Φίλιππος Πλιάτσικας
Πρώτη εκτέλεση: Πυξ Λαξ

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Δώσε στη Χαρά- Γιώργος Νταλάρας- Μιχάλης Δημητριάδης

Δώσε στη χαρά,
δρόμο να 'χει να ξεφύγει.
Να βρει σιγουριά,
μια φορά.

Κι αν σε προσπερνά,
μη λυπάσαι που τη χάνεις.
Θα 'ρθει να σε βρει,
ξαφνικά.

Αχ να βγει ο Θεός να με χορέψει.
Κι η αγάπη πάλι να θεριέψει.
Αχ να βγει ο Θεός να κλέψει χρόνια.
Κι όλα τα καλά να ζουν αιώνια.

Πέρασε καιρός,
κι όλα μοιάζουν να 'ναι ίδια.
Μα αν τα δεις στο φως,
είναι αλλιώς.

Και ο εαυτός,
που' χεις μέσα σου κρατήσει.
Θα' ναι ουρανός,
καθαρός.

Τί σου κανα και πίνεις


Πίνω, Πίνω- Αναστασία Μουτσάτσου


Πέρασε η μπόρα- Αναστασία Μουτσάτσου

Στίχοι: Νίκος Ζιώγαλας
Μουσική: Νίκος Ζιώγαλας
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ζιώγαλας & Αναστασία Μουτσάτσου ( Ντουέτο )


Ησύχασε η θάλασσα
μέσα στα μάτια σου
Το πλοίο φτάνει,
μπαίνει μες στο λιμάνι
Τώρα που ησύχασε κι εμένα η καρδιά μου
Ο πόνος άλλο τώρα, πια δε μας φτάνει

Μόνη ξανά δε θα σ' αφήσω
Να μη μ' αφήσεις μόνο ποτέ
Πέρασε η μπόρα, πέρασε

Κανείς δε θα μπορέσει να σε πειράξει
άγγελος φύλακας θα βάζει τάξη
άγγελος θα 'μαι εγώ για σένα
άνοιξε τα φτερά σου πάνω από μένα

Μόνη ξανά δε θα σ' αφήσω
να μη μ' αφήσεις μόνο ποτέ
τίποτα πια στην τύχη, τίποτα
μόνη ξανά δε θα σ' αφήσω
να μη μ' αφήσεις μόνο ποτέ

Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ - ΜΑΝΩΛΗΣ ΦΑΜΕΛΟΣ

Πια το τρένο απο δω δεν περνά
μα στο ρολόι ανάποδα ο δείχτης γυρίζει
και τα φώτα των φρένων ανάβουν εκεί
βαθιά μες τη νύχτα μια σειρήνα σφυρίζει

Δευτερόλεπτα πριν, χρόνια μετά
Ξαφνικά είμαστε μόνοι σε μια άγνωστη ερημιά
μια φωτεινή επιγραφή
εδώ χάθηκε κάποτε του μύθου η κλωστή...

Ό,τι ζήσαμε πια είναι σχήμα κλειστό
Ό,τι χτίζουμε σκορπάει στον άνεμο
Έτσι είναι γραφτό η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να 'ρθει

Μα κάτι ζωντανούς μας κρατά
κι είναι μόνο ένα βήμα,ένα βήμα πιο πέρα

που ο αέρας της πόλης αλλάζει ξανά
τα χιόνια λιώνουν γιορτάζει η μέρα

Τα μαλλιά σου όπως λύνεις μωρό μου μπορεί
και το αίνιγμα του κόσμου να λυθεί
δεν είν' το τέλος και η καταστροφή
η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να 'ρθει

Ό,τι ζήσαμε πια είναι σχήμα κλειστό
Ό,τι χτίζουμε σκορπάει στον άνεμο
Μα άσε ένα φως ανοιχτό η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να 'ρθει

Τα μαλλιά σου όπως λύνεις μωρό μου μπορεί
και το αίνιγμα του κόσμου να λυθεί
ένα αόρατο χέρι μας οδηγεί
η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να 'ρθει

Δεν μας συγχωρώ- Πορτοκάλογλου

Είδα μέσα στη βουή
την παλιά μου αγάπη
τόσες θύελλες εκεί
τόσες πυρκαγιές

Πως να κλείσει η πληγή
πως να βγει το αγκάθι
γιατί βρήκαμε γιατί
τόσες αφορμές

Θα ΄μαι πάντα εδώ
να φυλάω αυτά που πέταξες
δεν σε συγχωρώ
για όλες τις φωτιές που ξέχασες
Θα ‘μαι πάντα εδώ
όσα χρόνια κι αν περάσανε
δεν μας συγχωρώ
από φόβο χάσαμε

Στον υπόγειο σταθμό
μια οφθαλμαπάτη
μες στο πλήθος το βουβό
χάθηκε κι αυτή

Δεν το καταλάβαμε
πόσο αργεί η αγάπη
να δούμε δεν προλάβαμε
το τέλος μας αρχή

Θα ΄μαι πάντα εδώ
να φυλάω αυτά που πέταξες
δεν σε συγχωρώ
για όλες τις φωτιές που ξέχασες
Θα ‘μαι πάντα εδώ
όσα χρόνια κι αν περάσανε
δεν μας συγχωρώ
από φόβο χάσαμε

Μικρά γαλάζια μυστικά

Είσαι τραγούδι, ζεστό που ανεβαίνει
και σπέρνει στο διάβα του τη γη
Τρέμει το σύμπαν η ώρα σημαίνει
το θέλω το θέλεις κι εσύ

Όσα έχω ζήσει, όσα έχω νιώσει
τώρα φωτίζονται ξανά!
Πόσα για σένα, βαθιά έχω σώσει
μικρά γαλάζια μυστικά

Βγαίνω στον ήλιο, στο δρόμο που βράζει
και νιώθω σα ρέμα που κυλά
κι είσαι η αλήθεια γλυκά που προστάζει
το βλέμμα να έχω ψηλά

Κρίματα όσα και να βαραίνουν
τις κουρασμένες μας ζωές
κύματα μύρια κι αν μας παρασέρνουν
θα ‘ρθουνε μέρες γελαστές


Βουτάμε γυμνοί- Νίκος Πορτοκάλογλου (Official Video Clip 2011)

Άλλη μια μέρα ίδια σκηνή
άλλη μια νύχτα σαν την χθεσινή
Άλλη μια ώρα αναμονή
όλα παγώσαν ώσπου να' ρθεις εσύ

Στη παραλία να πάμε, στην αμμουδιά
να βρούμε αυτό που ζητάμε, μια νέα χαρά
Μα τι ειν' αυτά που φοράμε;
Kαι από ποιαν εποχή;
Στη σκιά τα πετάμε
και βουτάμε γυμνοί...
Βουτάμε γυμνοί

Άλλη μια μέρα δίχως σκοπό
άλλη μια νύχτα το ίδιο ποτό
Ίδια εικόνα, ίδιο καρέ
και αναρωτιέμαι αν θα 'ρθείς ποτέ

Στη παραλία να πάμε, στην αμμουδιά
να βρούμε αυτό που ζητάμε, μια νέα χαρά
Μα τι ειν' αυτά που φοράμε;
Kαι από ποιαν εποχή;
Στη σκιά τα πετάμε
και βουτάμε γυμνοί...
Βουτάμε γυμνοί

Άλλη μια μέρα, άλλη μια νύχτα
άλλη μια ώρα χωρίς μουσική
Μα το έργο τελειώνει
που παίζουμε μόνοι
Κι η ώρα ζυγώνει για να' ρθείς εσύ

Στη παραλία να πάμε, στην αμμουδιά
να βρούμε αυτό που ζητάμε, μια νέα χαρά
Μα τι ειν' αυτά που φοράμε;
Kαι από ποιαν εποχή;
Στη σκιά τα πετάμε
και βουτάμε γυμνοί...
Βουτάμε γυμνοί.

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

Zaz- jeux


Τα λέμε




Αγαπημένε,
η ζωή κυλάει σαν ποτάμι
Πίνει απ' τα δάκρυα βροχή
μα στάζει σε ένα τζάμι

Πες μου τι σημαίνει "τα λέμε"

φεύγουν για πάντα οι στιγμές με ότι καίμε
Τα λέμε...
Τόσο γενική αυτή η φράση
Ταιριάζει τέλεια στην κρύα σου στάση
Τα λέμε...

Να αγκαλιαστούμε τελευταία φορά

Να κλαίμε...

Μπάσταρδε πονάνε οι λέξεις

εγώ πεθαίνω και εσύ θέλεις να παίξεις
Γαμώτο!
Ποιος σου 'χει μάθει να σκοτώνεις με ψέμα
σκληρούς ανθρώπους να πατάς σαν εμένα
Χειρότερο και από βρισιά
Τα λέμε...
Έπρεπε απλά να πεις
Αντίο...

Πόση υποκρισία γλυτώνεις

Θέλει να έχεις ψυχή να πληγώνεις
Τα λέμε...
Είναι της καρδιάς μου απορία
Ανωτερότητα δε θέλω καμία
Κυλιέμαι...

Νομίζεις πέφτω χαμηλά μα εγώ

τιμάω το τέλος και νιώθω

Μπάσταρδε πονάνε οι λέξεις

Εγώ πεθαίνω και εσύ θέλεις να παίξεις
Γαμώτο!
Ποιος σου 'χει μάθει να σκοτώνεις με ψέμα
Σκληρούς ανθρώπους να πατάς σαν εμένα
Χειρότερο και από βρισιά
Τα λέμε...

Έπρεπε απλά να πεις

Αντίο, τελειώσαμε, φύγε!
Μην τολμήσεις να με βρεις ξανά
Δεν τα λέμε πια ποτέ
Θέλω μόνο να ξεχάσω

Μπάσταρδε πονάνε οι λέξεις

Εγώ πεθαίνω και εσύ θέλεις να παίξεις
Γαμώτο!
Χειρότερο και από βρισιά
Τα λέμε...
Άκου κάτι αληθινό:
"Αγάπη μου αντίο,πονάω...
...γαμώτο"


 Στίχοι: Μπαλτζή Sunny
Μουσική: Alessio Gigi
Πρώτη εκτέλεση: Ελεωνόρα Ζουγανέλη

Συναυλια- Χάρις Αλεξίου



Δώσ' μου ένα τσιγάρο
Να σταθώ να πάρω εισιτήριο
Δίπλα στα ζευγάρια
Τα δεκαοχτάρια, τι μυστήριο

Ίδια είν' η χαρά
Όπως μια φορά

Δεν υπάρχει άλλο
Τι να βγάλω, ποιο διάζωμα
Να 'μαι εγώ με σένα
Κι όλα ανεβασμένα, παιδομάζωμα

Θέλω να στο πω
Πόσο σ' αγαπάω
Και να με κρατάς
Όπως θα κοιτάς

Εγώ στα νιάτα μου ξημέρωνα
Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική
Ό,τι αγαπούσα τ' αποθέωνα
Αρκεί να ήσουνα εκεί

Τραγούδια, στάδια, συγκροτήματα
Καρδιά μου αγάπη μου γλυκιά
Μας φάγαν όλα μας τα χρήματα
Αλλά μας έμεινε η ροκιά

Σ' έβλεπα απ' το πλάι
Κι έλεγα γελάει και σήμερα
Τ' άγρια ξεγελάει
Που ‘'ρθανε να διώξουν τα ήμερα

Θέλω να στο πω(σ' αγαπώ, σ' αγαπώ)
Και θα στο χρωστάω
Που ό,τι μου ζητάς
Είναι έρωτας

Εγώ στα νιάτα μου ξημέρωνα
Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική
Ό,τι αγαπούσα τ' αποθέωνα
Αρκεί να ήσουνα εκεί

 Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου

Να 'χα ένα ψέμα



Κινείται η γη σε κινούμενη άμμο
με μια νάρκη θαμμένη στα σπλάχνα της
γέρασε ο κόσμος και γεννιέται ένας άλλος
για ν' αλλάξει χέρια η μάσκα της

Πωλείται η ζωή σε οθόνες τα βράδια
και μετράει τα κομμάτια ένα,ένα
σιδερένιους σταυρούς το πρωί με σημάδια
ακονίζει τα μαχαίρια για σένα

Να 'χα ένα ψέμα

Να 'χα ένα ψέμα για το βράδυ
δικό μου ήλιο το πρωί
μια παραλία στο φεγγάρι
που να την ξέρεις μόνο εσύ

Είμαστε χάρτινοι στρατιώτες πληγωμένοι
αλλά η σιωπή δεν είναι πια αρκετή
ζούμε στην ομίχλη και στη σκόνη
και στη σκιά μια καινούρια ζωή

Αξίζει άραγε ότι κοστίζει
για ένα φιλί να πατάς στη φωτιά
αξίζει να πεθαίνεις για ένα όνειρο
για ν' αναστήσεις την ψυχή σου ξανά

Να 'χα ένα ψέμα
Να 'χα ένα ψέμα

Να 'χα ένα ψέμα για το βράδυ
δικό μου ήλιο το πρωί
μια παραλία στο φεγγάρι
που να την ξέρεις μόνο εσύ


 στίχοι: Πένυ Ραμαντάνη
Μουσική: Λευτέρης Πλιάτσικας
Πρώτη εκτέλεση: Όναρ

Έρωτας τάχα



Έρωτας τάχα να ν’ αυτό
που έτσι με κάνει να ποθώ
τη συντροφιά σου,
που σαν βραδιάζει, τριγυρνώ
τα φωτισμένα για να δω
παράθυρά σου;
Έρωτας να ‘ναι η σιωπή
που όταν σε βλέπω, μου το κλείνεις
σφιχτά το στόμα,
που κι όταν μείνω μοναχή,
στέκω βουβή κι εκστατική
ώρες ακόμα;
Έρωτας να ‘ναι ή συμφορά,
με κάποιου αγγέλου τα φτερά
που έχει φορέσει,
κι έρχετ’ ακόμη μια φορά
με τέτοια δώρα τρυφερά
να με πλανέσει;
Μα ό,τι και να ‘ναι, το ποθώ,
και καλώς να ‘ρθει το κακό
που είν’ από σένα·
θα γίνει υπέρτατο αγαθό,
στα πόδια σου αν θα σωριαστώ
τ’ αγαπημένα.

Τα βήματα



Τα βήματα, τα βήματά σου
τα γνώριμα τ’ αγαπημένα που είναι χαμένα.
Έχω ποθήσει τη μιλιά σου,
τα μάτια σου, τα δυο σου χέρια.
Κι έχω διψάσει τα φιλιά σου
και πια με σφάζουνε μαχαίρια.
Σαν θυμηθώ τα βήματά σου,
καίγονται ξαφνικά τ’ αστέρια.
Βρίσκομαι μες την αγκαλιά σου.
Τα βήματα, τα βήματά σου.
Τα βήματα, τα βήματά σου,
μες τα όνειρά μου τρομαγμένα,
φτάνουν σε μένα.
Έχω ξεχάσει τη μιλιά σου,
τα μάτια σου, τα δυο σου χέρια.
Κι έχω διψάσει τα φιλιά σου
και πια με σφάζουνε μαχαίρια.
Σαν θυμηθώ τα βήματά σου,
καίγονται ξαφνικά τ’ αστέρια.
Βρίσκομαι μες την αγκαλιά σου.
Τα βήματα, τα βήματά σου.

Σ’ αγαπώ



Σ’ αγαπώ, δεν μπορώ
Τίποτ’ άλλο να πω
Πιο βαθύ, πιο απλό
Πιο μεγάλο!
Μπρος στα πόδια σου εδώ
Με λαχτάρα σκορπώ
Τον πολύφυλλο ανθό
Της ζωής μου
Τα δυο χέρια μου, να…
Στα προσφέρω δετά
Για να γείρεις γλυκά
Το κεφάλι
Κι η καρδιά μου σκιρτά
Κι όλη ζήλια ζητά
Να σου γίνει ως αυτά
Προσκεφάλι
Ω μελίσσι μου, πιες
Απ’ αυτόν τις γλυκές
Τις αγνές ευωδιές
Της ψυχής μου!
Σ’ αγαπώ τι μπορώ
Ακριβέ να σου πω
Πιο βαθύ, πιο απλό
Πιο μεγάλο;

ΜΥΡΤΙΩΤΙΣΣΑ (1885 -1968)

 Η Μυρτιώτισσα (λογοτεχνικό ψευδώνυμο της Θεώνης Δρακοπούλου) γεννήθηκε στο προάστιο της Κωνσταντινούπολης Μπεμπέκι. Ο πατέρας της ήταν διπλωμάτης και έξι χρόνια μετά τη γέννηση της Θεώνης διορίστηκε γενικός πρόξενος της Ελλάδας στην τουρκοκρατούμενη τότε Κρήτη, όπου μετακόμισε μαζί με την οικογένειά του. Μετά από παραμονή δυο χρόνων στο νησί εγκαταστάθηκαν οριστικά στην Αθήνα, όπου η Θεώνη φοίτησε στη Σχολή Χιλλ της Πλάκας. Από μαθητική ηλικία είχε κλίση προς την ποίηση και το θέατρο. Πήρε μέρος σε ερασιτεχνικές παραστάσεις αρχαίου δράματος και συνεργάστηκε με τη Νέα Σκηνή του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου. Μετά από σύντομη διακοπή της ενασχόλησής της με το θέατρο, λόγω αντίδρασης της οικογένειάς της, συνέχισε τις δραματικές σπουδές της στο Παρίσι (Κρατική Δραματική Σχολή), όπου εγκαταστάθηκε μετά το γάμο της με το Σπύρο Παππά, με τον οποίο απέκτησε ένα γιο το Γιώργο, ο οποίος σταδιοδρόμησε στο ελληνικό θέατρο. Στην Ελλάδα επέστρεψε μετά από μερικά χρόνια μετά το τέλος του βραχύβιου γάμου της και εργάστηκε ως καθηγήτρια απαγγελίας στο Ωδείο Αθηνών. Καθοριστική για την ποιητική της έκφραση στάθηκε η γνωριμία και ο έρωτάς της με τον ποιητή Λορέντζο Μαβίλη. Μετά τον δραματικό θάνατο του τελευταίου στη μάχη του Δρίσκου το 1912 η Μυρτιώτισσα στράφηκε στην παλιά της αγάπη για να εκφράσει τον πόνο της.
Το 1919 κυκλοφόρησε η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο Τραγούδια. Σημαντική για τη ζωή της στάθηκε επίσης η βαθιά φιλία που τη συνέδεε με τον Κωστή Παλαμά, οποίος στάθηκε καθοδηγητής της. Τιμήθηκε με κρατικά βραβεία ποίησης (το 1932 για τα Δώρα της αγάπης και το 1939 για τις Κραυγές).
Μετά τον πρόωρο χαμό του γιου της εξέδωσε το βιβλίο Ο Γιώργος Παππάς στα παιδικά του χρόνια (1962). 
Πέθανε στην Αθήνα. 
Η ποίηση της Μυρτιώτισσας κυριαρχείται από έντονο λυρισμό, ενώ συχνά θέματά της είναι η φύση και το δίπτυχο έρωτας-θάνατος. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία της Μυρτιώτισσας βλ. Μαυροειδή - Παπαδάκη Σοφία, «Μυρτιώτισσα», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 10. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. και Μερακλής Μ.Γ., «Μυρτιώτισσα», Η ελληνική ποίηση· Ρομαντικοί - Εποχή του Παλαμά - Μεταπαλαμικοί· Ανθολογία - Γραμματολογία, σ.490-491. Αθήνα, Σοκόλης, 1977. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
πηγή http://www.poiein.gr