Γιατί μ' αγάπησες

Το 1996 η Ελευθερία Αρβανιτάκη σε Μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου ερμήνευσε ελληνική ποίηση. Μεταξύ  των μελοποιημένων τραουδιών ξεχωρίζω ιδιαίτερα την ποίηση της Μαρίας Πολυδούρη, Γιατί μ’ αγάπησες .

Το ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή Οι τρίλιες που σβήνουν. Δημοσιεύτηκε το 1928, όταν η ποιήτρια νοσηλευόταν με φυματίωση στο νοσοκομείο Σωτηρία. Αποτελεί μια έμμεση ερωτική εξομολόγηση προς ένα πρόσωπο που δεν βρίσκεται στη ζωή, πιθανότατα τον ποιητή Κ. Καρυωτάκη, ο οποίος είχε αυτοκτονήσει λίγους μήνες πριν την έκδοση της συλλογής. Το ποίημα εμφανίζει έντονο βιωματικό χαρακτήρα. εντάσσεται στις λυρικές ελεγείες, λόγω του συγκρατημένου και παραπονεμένου τρόπου έκφρασης, ο οποίος είναι διαποτισμένος από την επίγνωση του επερχόμενου θανάτου και από την αίσθηση της ανικανοποίητης αγάπης. Έχει χαρακτηριστεί ως ύμνος στον έρωτα, αφού η Πολυδούρη μέσα απ' αυτό ομολογεί την καταλυτική δύναμη του έρωτα στη ζωή της και εκφράζει την ευγνωμοσύνη της προς τον χαμένο εραστή της, γιατί έδωσε νόημα στη ζωή της με την αγάπη του.

Πηγή: http://www.e-alexandria.gr

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ' έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάη
είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
να παίζει, να πονάη,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.

Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες
και μου άπλωσες τα χέρια
κ' είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα
- μια αγάπη πλέρια,
γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι' αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα,
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
κ' έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες.

Στ' Αστεία Παίζαμε… Αναγνωστάκης Μανόλης

Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας Mέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας Tα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα. Nύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ' το φως της ημέρας Mήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιος θα μας δεχτεί; Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας Kλέφτες! Στα ψέματα παίζαμε!

(από Tα Ποιήματα, Πλειάς 1975)

Νυχτα της φωτιάς -Τάνια

Η πιο όμορφη θάλασσα -Nazim Hikmet

 Η πιο όμορφη θάλασσα

Θα γελάσεις απ' τα βάθη των χρυσών σου ματιών
είμαστε μες στο δικό μας κόσμο
Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα
Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ' όλα,
δε στο 'χω πει ακόμα


The most beautiful sea

You will smile from the depths of your golden eyes
we are in our own world
the most beautiful sea is the one which we haven't sailed yet
the most beautiful children haven't grown up yet
our most beautiful days are those we haven't lived yet
and the most beautiful of all that I want to tell you
is what I haven't told you yet...

Το Σύνταγμα της Hδονής -Πεζά ποιήματα

Mη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας· όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών.
      Όλοι οι νόμοι της ηθικής - κακώς νοημένοι, κακώς εφαρμοζόμενοι - είναι μηδέν και δεν ημπορούν να σταθούν ουδέ στιγμήν, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
      Mη αφήσης καμίαν σκιεράν αρετήν να σε βαστάξη. Mη πιστεύης ότι καμία υποχρέωσις σε δένει. Tο χρέος σου είναι να ενδίδης, να ενδίδης πάντοτε εις τας Eπιθυμίας, που είναι τα τελειότατα πλάσματα των τελείων θεών. Tο χρέος σου είναι να καταταχθής πιστός στρατιώτης, με απλότητα καρδίας, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
      Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου και πλανάσαι με θεωρίας δικαιοσύνης, με τας περί αμοιβής προλήψεις της κακώς καμωμένης κοινωνίας. Mη λέγης, Tόσον αξίζει ο κόπος μου και τόσον οφείλω να απολαύσω. Όπως η ζωή είναι κληρονομία και δεν έκαμες τίποτε δια να την κερδίσης ως αμοιβήν, ούτω κληρονομία πρέπει να είναι και η Hδονή. Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου· αλλά κράτει τα παράθυρα ανοικτά, ολοάνοικτα, δια να ακούσης τους πρώτους ήχους της διαβάσεως των στρατιωτών, όταν φθάνη το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
      Mη απατηθής από τους βλασφήμους όσοι σε λέγουν ότι η υπηρεσία είναι επικίνδυνος και επίπονος. H υπηρεσία της ηδονής είναι χαρά διαρκής. Σε εξαντλεί, αλλά σε εξαντλεί με θεσπεσίας μέθας. Kαι επί τέλους όταν πέσης εις τον δρόμον, και τότε είναι η τύχη σου ζηλευτή. Όταν περάση η κηδεία σου, αι Mορφαί τας οποίας έπλασαν αι επιθυμίαι σου θα ρίψουν λείρια και ρόδα λευκά επί του φερέτρου σου, θα σε σηκώσουν εις τους ώμους των έφηβοι Θεοί του Oλύμπου, και θα σε θάψουν εις το Kοιμητήριον του Iδεώδους όπου ασπρίζουν τα μαυσωλεία της ποιήσεως.

(από τα Kρυμμένα Ποιήματα 1877; - 1923, Ίκαρος 1993)

Πηγή : http://www.kavafis.gr

Μην τον ρωτάς τον ουρανό (All alone am I)

Ακούγοντας μουσικές του Χατζιδάκι πλημμυρίζεις από αίσθηση ελπίδας, χαράς, γλυκιάς ευχαρίστησης. Προσωπικά, ταξιδεύω αισθανόμενη ευτυχία ακούγοντας το πολυτραγουδισμένο αυτό τραγούδι. Έχω την αίσθηση ότι ο ακροατής μπορεί ακατάπαυστα να ακούει τη συγκεκριμένη σύνθεση, σε οποιαδήποτε εκτέλεση.

Προσωπικά αισθάνομαι ιδιαίτερη συγκίνηση και εκτιμώ την ερμηνεία της Τζένης Καρέζη η ποία ερμήνευσε  πρώτη φορά το  τραγούδι, το 1959, στην ταινία του Ντίμη Δαδήρα «ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΓΕΝΝΑΙΩΝ».

Το 1998  η Δήμητρα Γαλάνη στο Album «Ο χορός με τη σκιά μου»το  αποδίδει εξαιρετικά  σε Ντουέτο με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη.  Ονειρική  θα χαρακτήριζα την απόδοση του Τραγουδιού από το Μάριο Φραγκούλη και τη Lara Fabian, η οποία ερμήνευε στα Ελληνικά.

Φυσικά συγκινητική είναι η ερμηνεία της Χαρούλας  Αλεξίου όπως και της  Έλλης Πασπαλά. Αξίζει να σημειωθεί ότι η  πρώτη κυκλοφορία  πραγματοποιήθηκε σε δίσκο 45 στροφών με την ερμηνεία της Μαίρης Λω το 1959. Το 1962 σε αγγλικό στοίχο ερμηνεύθηκε από την Brenda Lee. Οι ελληνικοί στίχοι από τον Γιάννη Ιωαννίδη

Η Σατραπεία -Κ. Π. Καβάφης

    

   
Τί συμφορά, ἐνῶ εἶσαι καμωμένος     
γιά τά ωραία καί μεγάλα ἔργα     
ἡ ἄδικη αὐτή σου ἡ τύχη πάντα     
ἐνθάρρυνσι κ' ἐπιτυχία νά σέ άρνεῖται·     
νά σ' ἐμποδίζουν εὐτελείς συνήθειες,     
καί μικροπρέπειες, κι ἀδιαφορίες.     
Καί τί φρικτή ἡ μέρα πού ἐνδίδεις     
(ἡ μέρα πού ἀφέθηκες κ' ἐνδίδεις),     
καί φεύγεις ὁδοιπόρος γιά τά Σοῦσα,     
καί πιαίνεις στον μονάρχην Ἀρταξέρξη     
πού εὐνοϊκά σέ βάζει στήν αὐλή του,     
καί σέ προσφέρει σατραπεῖες καί τέτοια.     
Καί σύ τά δέχεσαι μέ ἀπελπισία     
αὐτά τά πράγματα ποὺ δὲν τὰ θέλεις.     
Ἄλλα ζητεί ἡ ψυχή σου, γι' ἄλλα κλαίει·     
τὸν ἔπαινο του Δήμου καί τῶν Σοφιστῶν,     
τὰ δύσκολα καὶ τ' ἀνεκτίμητα Εὗγε·     
τὴν Αγορά, τὸ Θέατρο, καί τούς Στεφάνους.     
Αὐτά ποῦ θὰ στὰ δώσει ὁ Ἀρταξέρξης,     
αὐτά ποῦ θὰ τὰ βρεῖς στὴ σατραπεία·     
καὶ τί ζωὴ χωρὶς αὐτά θὰ κάμεις.   

πηγή:http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=70206.0#ixzz1e5Q6eHLd

Η ΜΕΡΑ ΕΚΕΙΝΗ ΔΕΝ Θ ΑΡΓΗΣΕΙ

Πρωϊνὸ ἄστρο- Γιάννης Ρίτσος

Κοριτσάκι μου,
θέλω νὰ σοῦ φέρω
τὰ φαναράκια τῶν κρίνων
νὰ σοῦ φέγγουν στὸν ὕπνο σου.

Κοιμήσου κοριτσάκι.
Εἶναι μακρὺς ὁ δρόμος.
Πρέπει νὰ μεγαλώσεις.

Εἶναι μακρὺς
μακρὺς
μακρὺς ὁ δρόμος.

Τὸ παιδί μου κοιμήθηκε
κι ἐγὼ τραγουδάω...

Δύσκολα εἶναι, κοριτσάκι,
στὴν ἀρχή.

Τί νὰ πεῖς, δὲν ξέρεις.
Δύσκολα εἶναι στὴν ἀρχή.

Γιατὶ δὲν εἶναι, κοριτσάκι,
νὰ μάθεις μόνο
ἐκεῖνο ποὺ εἶσαι,
ἐκεῖνο ποὺ ἔχεις γίνει.

Εἶναι νὰ γίνεις
ὅ,τι ζητάει
ἡ εὐτυχία τοῦ κόσμου,
εἶναι νὰ φτιάχνεις, κοριτσάκι,
τὴν εὐτυχία τοῦ κόσμου.

Ἄλλη χαρὰ δὲν εἶναι πιὸ μεγάλη
ἀπ᾿ τὴ χαρὰ ποὺ δίνεις.

Νὰ τὸ θυμᾶσαι, κοριτσάκι.

Ο Εχθρός Λαός

 Το  1975 ο Ιάκωβος Καμπανέλλης γράφει το έργο με τίτλο «Ο εχθρός λαός». Ουσιαστικά πρόκειται  σάτιρα με την οποία  καλύπτει και τα γεγονότα του Πολυτεχνείου αλλά και τη μεταπολίτευση. Η μουσική ανατίθεται στον Μίκη Θεοδωράκη. Τραγουδιστής επί σκηνής εμφανίζεται ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στην πρώτη θεατρική του συμμετοχή. Λίγους μήνες μετά το τέλος των παραστάσεων του «Εχθρού λαού», τον Οκτώβριο του 1975 κυκλοφορεί και ο διπλός δίσκος με τα μουσικά μέρη του έργου. Στον πρώτο δίσκο τραγουδούν η Καρέζη και ο Παπακωνσταντίνου και στον δεύτερο υπάρχουν μόνο τα τέσσερα χορικά. Τριανταπέντε χρόνια μετά αναδεικνύεται πιο επίκαιρο από ποτέ....

Ήταν πατριώτη ένας λαός
ένας μεγάλος τοπικός εχθρός.

Θέλανε νά 'χουν όλοι το σπιτάκι τους
καθημερινά το μεροκαματάκι τους
νά 'χουν ακόμα κι άμα θα κακογεράσουν
μια συνταξούλα για να μην πεινάσουν.

Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός
ήταν τούτος ο παλιολαός...

Θέλανε να μην περπατούν στα τέσσερα
να σκέφτονται και να μιλούν ελεύθερα
να κυβερνάει αυτός που θά 'χουνε διαλέξει
κανένας πια να μην τους κοροϊδέψει.

Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός
ήτανε τούτος ο παλιολαός...

Θέλαν το νόμο φίλο κι όχι φύλακα
να μη φοβούνται πια τον χωροφύλακα
την περηφάνια τους κανείς να μην πληγώνει
ούτε την πόρτα τους να ξεκλειδώνει.

Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός
ήτανε τούτος ο παλιολαός...

Όνειρα χίλια μέσα στο κεφάλι τους
τ' αποθηκεύανε στο προσκεφάλι τους.
Χρόνια καλύτερα ελπίζανε να 'ρθούνε
το σήμερα οι ληστές δεν εχτιμούνε.

Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός
ήταν τούτος ο παλιολαός...

 Ερμηνεία: Βασίλης Παπακνσταντίνου
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης

Ο πόσιμος χρυσός κατά τον P. B. Shelley

Όπου υπάρχει η ποίηση, εκεί κι ο Θεός. 
Την ομορφιά εστιάζει.
Επιτυγχάνει να συμβιούν η αγαλλίαση κι ο τρόμος, η θλίψη και η ηδονή, η αδιάκοπη μεταβολή και η αιωνιότητα.
Η ποίηση αφαιρεί απ' τα πράγματα το πέπλο της συνήθειας˙ καθιστά ορατή την αθέατη όψη του κόσμου˙ χάρη στην επικράτειά της συνενώνονται όλα τ' ασυμβίβαστα.
Καθετί που μέσα στο φως της κινείται, ενσαρκώνει το πνεύμα που η ίδια εμπνέει. Μ' ένα είδος αλχημείας, μετατρέπει σε πόσιμο χρυσό τα δηλητηριώδη νερά που ρέουν από τον θάνατο στη ζωή. Γιατί σκοπός της είναι η κρυμμένη ομορφιά, μ' άλλα λόγια η απώτερη ουσία του κόσμου.
Τα πάντα υπάρχουν έτσι όπως συλλαμβάνονται, ή τουλάχιστον σε σχέση με όποιον τα προσλαμβάνει. Ο νούς βρίσκεται μέσα σ' έναν δικό του χώρο. Μπορεί να φτιάξει έναν "Παράδεισο από κόλαση ή μιά κόλαση από Παράδεισο".
Η ποίηση μας απαλλάσσει απ' το να είμαστε δέσμιοι τυχαίων γεγονότων. Δημιουργεί μιαν άλλη ύπαρξη μέσα στην ύπαρξή μας. Μας αναγκάζει να αισθανόμαστε αυτό που με το λογικό μας γνωρίζουμε, και να φανταζόμαστε αλλιώς αυτό που η γνώση μας έχει αποστηθίσει˙ που σημαίνει, δημιουργεί απ' αρχής τον κόσμο.

Οδυσσέας Ελύτης, "2x7 ε"

Μαμά γερνάω

Αφιερωμένο το εξαιρετικό αυτό τραγούδι στη μαμά μου

Χρόνια πολλά μαμά και ελπίζω να αισθάνεσαι ευτυχής που μπορείς να το σιγοτραγουδήσεις  στη δική σου μαμά !

Μικρός λαός...

Μικρός λαός και πολεμά

δίχως σπαθιά και βόλια

για όλου του κόσμου το ψωμί

το φως και το τραγούδι

Κάτω απ' τη γλώσσα του κρατεί

τους βόγγους και τα ζήτω

κι αν κάνει πως τα τραγουδεί

ραγίζουν τα λιθάρια

Γιάννης Ρίτσος

Ερωτικό- Νότης Μαυρουδής, Μάνος Χατζιδάκις, Αρλέτα

Στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις
Μουσική: Νότης Μαυρουδής
Πρώτη εκτέλεση: Αρλέτα

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Έιτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος

Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ' άστρα
Μαζεύονται όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ' στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ' το παραθυρό σου
Το προσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
Καλή νύχτα

Το γέλιο σου- Πάμπλο Νερούδα

Πάρε μου το ψωμί, αν θες,
πάρε μου τον αγέρα, μα
μη μου παίρνεις το γέλιο σου.

Μη μου παίρνεις το ρόδο,
τη λόγχη που τινάζεις,
το νερό που ξάφνου
χυμά απ’ τη χαρά σου,
το απότομο κύμα
το ασήμι που γεννάς.

Είναι σκληρός ο αγώνας μου και γυρνώ
με μάτια κουρασμένα
θωρώντας κάποτε
τη γη που δεν αλλάζει,
μα έρχεται το γέλιο σου
αναθρώσκωντας στον ουρανό γυρεύοντάς με
και μου ανοίγει τις πόρτες
όλες της ζωής.

Αγάπη μου, στις πιο μαύρες
ώρες μου τινάζεται
το γέλιο σου, κι όταν ξάφνου
δεις το αίμα μου
να λεκιάζει τις πέτρες του δρόμου,
γέλα, γιατί το γέλιο σου
θα ‘ναι στα χέρια μου
σα δροσερό σπαθί.

Δίπλα στη θάλασσα του φθινοπώρου,
το γέλιο σου ας αναβρύσει
σα σιντριβάνι, όλο αφρό
και την άνοιξη, αγάπη,
θέλω το γέλιο σου σαν
τον ανθό που πρόσμενα,
τον γαλανό ανθό, το ρόδο
της βουερής πατρίδας μου.

Γέλα στη νύχτα,
στη μέρα στο φεγγάρι,
γέλα στις στριφτές
στράτες του νησιού,
γέλα σ’ αυτό το άγαρμπο
αγόρι που σ’ αγαπά,
μα όταν ανοίγω τα μάτια και τα κλείνω,
όταν τα βήματά μου φεύγουν,
όταν γυρνούν τα βήματά μου,
αρνήσου με το ψωμί, τον αγέρα,
το φως, την άνοιξη,
μα ποτέ το γέλιο σου
γιατί θα πεθάνω.

μτφ: Ν. Χρυσόπουλος 

Ο Πάμπλο Νερούδα, φιλολογικό ψευδώνυμο του Νεφταλί Ρικάρντο Ρέγιες Μπασοάλτο (12 Ιουλίου 1904-23 Σεπτεμβρίου 1973) ήταν Χιλιανός συγγραφέας και ποιητής. Θεωρείται ο σημαντικότερος ποιητής του 20ού αιώνα στη Λατινική Αμερική^[1]. Του απονεμήθηκε το 1971 το Νόμπελ Λογοτεχνίας, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις λόγω της πολιτικής του δραστηριότητας. Εξέδωσε ποιητικές συλλογές ποικίλου ύφους, όπως ερωτικά ποιήματα, έργα που διέπονται από τις αρχές του σουρεαλισμού, ακόμα και κάποια που θα μπορούσαν να θεωρηθούν πολιτικό μανιφέστο.

Πες μου τ’ αληθινά σου – Δημήτρης Μητροπάνος & Μελίνα Κανά

 Ένα πολύ ωραίο Ζειμπέκικο ερμηνευμένο από το Δημήτρη Μητροπάνο και τη Μελίνα Κανά σε στίχους Νίκου Μωραίτη και μουσική  Στέφανου Κορκολή

Δε θέλω άλλα στιχάκια ερωτικά,
αυτά που λένε εύκολα το σ’ αγαπώ τους.
Απόψε βάλε δυο τραγούδια λαϊκά
που ρίζωσαν μετρώντας τον καημό τους.

Δε θέλω άλλα χάδια τρυφερά,
μην πεις “είμαι η αγάπη σου ακόμα”.
Απόψε φόρεσε σαν ρούχο την καρδιά
και μίλησέ μου, σώμα, με το σώμα.

Πες μου τ’ αληθινά σου
κι ας με λυγίσουν
και ας με σπάσουν.
Πες μου τ’ αληθινά σου
και ας με κόψουνε στα δυο.
Έτσι κι αλλιώς αυτό που μ’ έφερε κοντά σου
δεν ήταν ψέμα,
ήτανε βλέμμα αληθινό.

Μη μου μιλάς με λόγια τρυφερά,
αυτά αρέσουν στο μυαλό κι όχι στο σώμα.
Απόψε βάλε μες στο στόμα σου σπαθιά
και μίλα μου όπως η φωτιά στο χώμα.

Πες μου τ’ αληθινά σου
κι ας με λυγίσουν
και ας με σπάσουν.
Πες μου τ’ αληθινά σου
και ας με κόψουνε στα δυο.
Έτσι κι αλλιώς αυτό που μ’ έφερε κοντά σου
δεν ήταν ψέμα,
ήτανε βλέμμα αληθινό.

Έτσι κι αλλιώς αυτό που μ’ έφερε κοντά σου
δεν ήταν ψέμα,
ήτανε βλέμμα αληθινό…

ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΕΣ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ

Περιμένω. Σε φουαγιέ θεάτρου.
'Ώσπου v' αρχίσει η παράσταση
βλέπω τι παίζεται πλαγίως
εντός ενυδρείου που διασκεδάζει
την αναμονή.

Τετράγωνο περίπου σάν κουτί
παπουτσιών στο νούμερο της υπερβολής. Σε γωνία σφηνωμένο για να γεύονται
διπλή ασφυξία οι τοίχοι.
Μικρά ψαράκια όσο το χρυσαφί του ήλιου
επάνω σε χρυσόμυγας ξεριζωμένο βόμβο
τρέχουν πανικόβλητα. Σκυλόψαρο τζάμι τά κυνηγά.
Νάνος βυθός. Τον γαργαλάει εύκολα
με τα κοντά της δαχτυλάκια η επιφάνεια.

Συνθλίβεται η πλεύση συχνά
στις συμπληγάδες πέτρες-χαλίκι
εύρημα στεριανό.
Κάθε τόσο αγωγός κρυμμένος στέλνει
βίαιο αέρα φουρτουνιάζει κάπως η ανία
φύκια ξεμαλλιάζονται με πλαστικόν
ολοφυρμό. Για λίγο
καταποντίζεται η ορατότης. 'Ώσπου
μισοπνιγμένη την τραβάνε κατά πάνω
κάτι φυσαλίδες οξυγόνου μικρές
σαν καρφίτσας κεφαλάκι που βγαίνουν
από των ματιών μου τη λιγοστή φιάλη.

Τι λυπάσαι, χρυσόψαρα είναι
ούτε που γνώρισαν θάλασσα ποτέ τους.

Και μείς πόσο τάχα γνωρίσαμε;
Κι όμως το νοσταλγούμε αυτό το διόλου.

Κική Δημουλά

Η Χαμογελαστή Καρδια Charles Bukowski

η ζωή σου είναι η δικιά σου ζωή

μην την αφήνεις να ενωθεί σε μια υγρή υποταγή.

να παραφυλάς.

υπάρχουν έξοδοι.

υπάρχει ένα φως κάπου.

μπορεί να μην είναι πολύ φωτεινό αλλά

διώχνει το σκοτάδι.

να παραφυλάς.

οι θεοί θα σου προσφέρουν ευκαιρίες.

να τις μάθεις. 

να τις αρπάξεις.

δεν μπορείς να νικήσεις το θάνατο αλλά

μπορείς να νικήσεις το θάνατο στη ζωή, μερικές φορές.

και όσο πιο συχνά μάθεις να το κάνεις,

τόσο περισσότερο φως θα υπάρχει.

η ζωή σου είναι η δικιά σου ζωή

μάθε τήν όσο την έχεις.

είσαι υπέροχος

οι θεοί περιμένουν να πάρουν μεγάλη ευχαρίστηση

από εσένα.